İlk kez 2019 Aralık ayında Çin’de görülen ve hızla dünyaya yayılan, COVID-19 vakaları yaz aylarında kısmi olarak düşüşe geçmiş, ekonomik krizlerine, sermayenin ihtiyaçlarına halkın yaşamından öncelik veren tüm devletler de başlangıçta aldıkları önlemleri gevşeterek “normalleşme” adı altında bir sürecin önünü açmışlardı.
“Normalleşme”den herkes kendi payına düşeni alırken, tüm bu süreçler boyunca çalışmak zorunda bırakılan, sokağa çıkıp iş arama kaygısı olan, yalan yanlış bilgilendirme ve yarım yamalak önlemlerle ölüme mahkum edilen en yoksullar ve elbette pandeminin üzerlerine yıkıldığı sağlık emekçileri bu sürecin esas yükleyicileri oldu.
Bir yandan ABD, Çin ve Rusya COVID-19 aşısını bulduklarını iddia ederken, tüm dünyada sermayenin kâr zincirine çoktan katılmış olan sağlık sektörünün bu yükü kaldıramayacağı, kaldıramadığı ortada.
Son güncellenen bilgilere göre tüm dünyada koronavirüs tespit edilen hasta sayısı 27 milyon 743 iken, bu hastalığı bağlı yaşamını yitirenlerin sayısı ise 901 bin 934’e ulaşmış durumda.
Türkiye’de de Haziran ayıyla birlikte vaka sayılarında düşüş olduğu, ölümlerin azaldığı gerekçesiyle “normalleşme” sürecine gidilmiş, sağlıkla ilgili sendika, oda vb. kurumların ve kendi oluşturdukları Bilim Kurulu’nun tüm uyarılarına rağmen önlemler askıya alınarak tüm kendi önlemlerini kendilerinin almasını söyledikleri halka yüklenilmişti. İçişleri Bakanlığı’nın son aldığı “Ev dışında maskesiz gezmenin yasaklanması” gibi kararlarla Sağlık Bakanlığı bir nevi sürecin günah keçisi ilan edilerek “cumhurbaşkanının talimatıyla” AKP-MHP iktidarının itibarı kurtarılmaya çalışılmıştır. Otobüs, minibüs gibi toplu taşıma araçlarında ayakta yolcu alamayacağı açıklanmasına rağmen, hala işlerine gitmek zorunda olan emekçilerin işyerlerine nasıl ulaşacağı ise “kendi yaratıcılıklarına” bırakıldı.
8 Eylül itibariyle Türkiye’de günlük test sayısı olan 110 bin 565’e karşılık tespit edilen hasta sayısı 1.761 kişi olurken, koronavirüs nedeniyle yaşanan ölümlerin sayısına 52 kişi daha eklenerek 6 bin 782’ye yükseldi.
