2012 Fındık sezonu her sezon olduğu gibi büyük umutlarla başlayıp hayal kırıklığı ile sona erdi.
2011 sezonuna göre rekoltenin daha yüksek olması Fındık üreticisini sevindirirken fındığın kilo fiyatının bir önceki sezonun neredeyse yarısı olması üreticinin hevesini kursağında bıraktı. 2011 yılında 6,5- 7,5 TL olan fındık 2012 de daha sezonun ortasın da 3,5- 4,2 TL arasındadır. 700 bin ton ve üzerinde rekolte tahminleri gerekçe gösterilerek fiyatlar üzerinde spekülasyonlar yapılmaktadır. Fındık fiyatlarının okulların açılması ile beraber daha da düşeceği söylenmektedir. Fındık Üreticileri Sendikasının (FINDIK-SEN) yaptığı araştırmaya göre, 2012’ de bir kilogram fındığın maliyetini 5 lira 5 kuruş olduğunu ve buna göre fındık fiyatının en az 7,57 lira olması gerektiğini açıkladı.
İlk önce FİSKOBİRLİK’in daha TMO’nun devreden çıkarılması ile beraber, Devletin açıkladığı taban fiyat uygulamasının ortadan kaldırılması sonucu fındık üreticisi tamamen tüccarın eline terk edilmiş durumdadır. Üreticinin ağzına bal çalmak için yapılan alan bazlı destekleme üç yılın sonunda kaldırıldı daha sonra bir yıl daha verileceği açıklandı.
Fındık üreticisinin fındık fiyatlarının düşmesi ile beraber ekonomik durumu daha da bozulan üretici metropol şehirlere göç ediyor.
Tefeci tüccar ağı büyüyor
Fındık fiyatlarının düşük olması ve ürün girdilerini karşılamaması fındık üreticisinin borç batağına sürüklemiştir. Daha 3- 5 yıl öncesine kadar adı bile bilinmeyen bankalar köylünün kâbusu haline gelmiş ve yasal tefeci statüsünde köylüyü sömürmüştür. Üreticinin çoğunluğu bankalardan kredi çekerek kredilerini ödeyemiyor. Üreticinin başında ki diğer bir kâbus tefeci ve tüccarlardır. Fındık üreticisi, tüccardan aldığı borç para karşılığında o tüccara fındık getirmek zorunda bırakılıyor. Tüccar getirilen fındığı istediği fiyata alıp üreticinin borcuna saymaktadır. Bankalara ve tüccara borcu olan kişiler haciz korkusu ile fındıklarını, hasat bittikten sonra kendi harmanlarına getiremiyorlar.
Giresun bölgesinde hemen hemen her köylünün irili ufaklı kendine ait toprağı bulunuyor. Fındık üretim girdilerini karşılayamayan üretici toprağını satıyor. Satılan topraklar topraksız köylüleri ve toprak ağalarını ortaya çıkarmaktadır. Bu durum son yıllarda hızla artarken daha fazla yoksullaşan köylü şehirlere göç ederek işçi olarak çalışıyor ya da köyde yarıcılık yapıyor.
Fındık üreticisine şovenizm zehri
Tüm bu saldırılara karşın fındık üreticisinin karşı koyacak neredeyse hiçbir örgütlülüğü yok. Örgütlülüğün olmayışı saldırıları daha da acımasız hale getiriyor.
Tüm bu saldırılar fındık üreticisinde muazzam bir öfke ortaya çıkarmıştır. Bu öfkeyi devlet şovenizmle zehirlemeyi başarmış durumdadır.
Şovenizm rüzgârı fındık toplamaya gelen Kürt işçilerin üzerinde estirilmektedir. Daha önceleri Kürtlerle akrabalığa kadar ilerleyen ilişkiler yok olmuş yerine Kürt işçileri “hayvandan” daha değersiz gören bir anlayış yeşermiştir Giresun’da yeşermiştir. Demokrat denebilecek kesimlerde dahi Kürt düşmanlığı üst boyutta ulaşmış durumdadır. Çadırlarda, ahırlarda kalan Kürt işçiler birde bahçede, bahçe sahibinin hakaretlerine maruz kalıyor. Ezilen köylü; öfkesini iki kere ezilen Kürt işçisinden çıkartmaya çalışıyor.
Fındık üreticisinin örgütsüz oluşu bu durumu belirleyici nokta da duruyor. Öfkesini nereye yönlendireceğinin farkında olmayan köylü, en yakınına öfkesini öfke kusuyor. Üreticinin hemen her sene iflas etmesi ailevi ilişkilerine de yansıyor. Aile içi şiddet giderek artarken kadına yönelik şiddet tırmanıyor.
Karadeniz’de bir kültür olan ve “silah atma” olarak adlandırılan ateş etmek dahi artık duruldu. Bölge köylerinde eksik olmayan silah sesleri azaldı. Köylünün parasızlığı buna dahi etki etmiş durumda.
Geçmiş yıllarda bayram gibi karşılanan, “bir kişinin iki kişi olduğu, ölülerin bile dirildiği” zaman olarak söylenen fındık zamanında şimdi köylüler dahi fındık bahçesine girmek istemiyor. . Önceleri fındık toplamaya başlarken silahlar patlatan horonlar tepen köylüler şimdi fındık zamanını umutsuzlukla karşılıyor.
(Giresun’dan bir ÖG okuru)
